شب بارانیست وتنهاعابرکوچه تنهایی منم گامهایم خسته اند ؛خسته از رفتن ونرسیدن دل من خانه تو بود خود من اسیر تو چه زندانبانی که از ندینت دل تنگ میشم آن شب بارنی بغض کشت مرا درخیال خود باتو بودم وتو بیخیال من صدا در حنجره خفه شد عشق بار خود رابست .سفرکرد من ماندم و نقش خوشبختی که پشت شیشه غبا ر آلود خاطراتم خاک خورد.دلت ازچه گرفت مگر نمی دانی گلهای آفتاب گردان خانه ام رو به سوی تو دارند و نرگسی های گلدانم نجابت نگاه تورا تفسیر میکنند . جاده ها را رو سفید کردم وانتظاررراروسیاه دراین یک ورق سرنوشت
چه دیدی غیر ازعشق که رمیدی ؟
نظرات شما عزیزان:
تبادل لینک هوشمند 
